TORPEdo

by Elmar Cundangan on Saturday, August 21, 2010 at 1:41pm 

   "Pare si Joy!", sambit ng kabarkada ni Mhar na sa Kiko.

   Pagkadinig ni Mhar dito ay agad-agad siyang tumalikod at kunwaring nagtatapon ng basura. Pagkalagpas ng grupo nila Joy ay saka lamang siya bumalik sa pwesto kung saan naroroon ang kanyang mga kabarkada.

   "tsk. tsk. tsk. Paano ka makaka-iskor nian kung hindi ka man lang magpapapansin sa kanya.", pang-aasar na tanong ni Erik sa kay Mhar.

   Habang nag-aasaran at nagbibiruan ang kanyang mga kasama, siya naman ay busy sa kakaisip kay Joy.

   "Hay, swerte naman ng boyfriend niya," sambit ni Mhar sa kanyang sarili, "she's the perfect girl that the all boys want to have." dagdag pa nito.

    Dumating siya sa bahay, agad-agad siyang nagbihis at nag-bukas ng facebook at nag-post sa wall, " Kelan ko kaya masasabi sa kanya na type ko siya, na mahal ko siya?"

   Matapos iyon, nag-text si Mhar kay Joy. Sinubukan niyang sabihin ang nararamdaman niya kay Joy. Nag-reply si Joy, tinatanong kung sino siya. Nagdalawang isip si Mhar kung sasabihi ba niya o hindi. Matagal niya itong pinag-isipan pero mas minabuti niya na hindi ito sabihin.

    Bago matulog si Mhar si Joy parin ang laman ng isip nito. Hanggang sa panaginip, si Joy padin ang kasama ni Mhar. Kinabukasan, araw ng Sabado, walang pasok si Mhar gayun din si Joy. Sinubukan muli ni Mhar na i-text si Joy. Ay sa oras na iyon ay nagpakilala na si Mhar. Nag-reply si Joy. Tinanong ng tinanong ni Joy si Mhar. Hanggang halos lahat na ng istorya ng buhay ni Mhar ay naikwento na niya kay Joy.

   Nakalipas ang ilang araw, ilang padin si Mhar kay Joy at kahit na siya ay nanliligaw sa dalaga ay madalang lamang silang mag-usap, at iyon ay sa tuwing sila lamang ang magkasama. magkasama nga sila ngunit, isang metro naman ang layo nila sa isat-isa. At higit sa lahat ay hindi niya makausap at matitigan manlang ang ginintuang mata ng dalaga.

   Matagal din siyang nanligaw kay Joy. Hanggang isang araw. Nagkataong walang kasama si Joy. Agad-agad niyang nilapitan si Joy. Kinausap niya ito at hindi nagtagal ay sinubukan niyang i-open ang topic tungkol sa kanilang dalawa. tapos, inunti-unti ni Mhar si Joy, dumiskarte ang binata upang makarating sila sa tanong na, "MAAARI NA BANG MAGING TAYO?"

   At dumating na nga sila sa tanung na iyon, medyo matagal bago sumagot si Joy. Kinabahan si Mhar at sandamakmak na pawis na ang lumabas sa kay Mhar. Maya-maya ay nagsalita ang dalaga at nag-bulaslas ang mapula nitong labi na:

    "AH. GANUN BA MR. TORPE, AHMM... MATAGAL NA KASI AKOMH MAY MAHAL EE. (napayuko ang binata) AT IKAW IYON. I LOVE YOU TOO MR. TORPE."

Facebook Note.

I also passed this literary work in our RETORIKA course subject.

Tropa noon, ngayon at bukas!

by Elmar Cundangan on Monday, July 26, 2010 at 3:50pm 

“Walang iwanan huh?!” malungkot na sambit ni Elene sa kanyang mga kaibigan.

Kakatapos lamang ng graduation ceremony sa nila Elena sa Mataas na Paaralan ng Masagana. Nag-iiyakan ang lahat ng kaniyang mga kamag-aral lalo na ang kaniyang mga kabarkada. At ito ay sa kadahilanang ramdam nila ang nalalabing mga oras nila na magkakasama. Alam na nila na sandali na lamang ang oras at magkakahiwahiwalay na sila, magkakaiba na sila ng eskwelahang papasukan at may ilan ding siguradong mapupunta sa ibang lugar.

“Hoy! Pwede ba kayo ngayon? Overnight naman tayo oh. Huling araw na natin na sigurado tayong sama-sama eh... sige na!” nagmamakaawang tanong at suhesyon ni Mhar.

Sumang-ayon ang lahat. Sinulit nila ang bawat segundong tumatakbo sa kanilang karimlan. Picture taking, tawanan at sama-sama silang nagkukwentuhan at nagkakantahan. Masaya man silang lahat bakas pa din ang kalungkutan sa mukha ng bawat isa.

Naglalaro ng spin the bottle ang magbabarkada, isa sa paraan para sila ay magkaparaanan, magkaalaman at magkaaminan. Nasiyahan ang mga magbabarkada, nag-aminan. Sila ay nakaramdam muli ng kalungkutan. Sa kadahilanang naiisip nila na ‘iyon ay mamimiss nila.

“Mga tol, huwag na nating isipin na magkakahiwahiwalay tayo, isipin natin na magkakasama tayo lagi. Walang iwanan nga di’ba?” sambit ni Mhar.

Natapos ang gabing iyon. nagdaan ang ilang araw at maging ilang linggo na din. At simula noon hindi na sila muling nagkasama-sama.

“Miss ko na sila. Nasaan na ‘yung kasunduan naming hindi kami maglilimutan at walang iwanan...”bulong ni Glanifer sa kanyang sarili habang iniisip ang kanyang mga kaibigan.

Text messages na lamng ang nagdudutong sa kanila. May pagkakataon mang silang magkasama-sama ngunit sila ay laging kulang. Nadoong hindi pinayagan ng magulang ang isang o kaya naman ay mayroong sakit. Nagpaplano sila ngunit hindi sila natutuloy dahil sa hindi nagkakasundo ang mga schedule nila. Hanggang dahil sa mga bagay na ‘yun ay hindi na sila nagkakasundo at nagkakataguan na sila ng sama ng loob at nagkakatampuhan. At dahil sa problemang yaon ay nagplano na sila na magkaroon sila ng open forum.

“Mga tol, mag-Open forum tayo.” suhesyon ni Che-Che

“Wish ko lang eh, makumpleto tayo.” patanliwas na sagot ni Aj

“Kaya ‘yan. Be optimistic!” positibong sagot naman ni Karla

Ikinalat nila ang suhesyon ni Che-Che. Ngunit ito ay pumalpak.

“Hay. kalian kaya tayo makukumpleto? Kailan kaya uubra ang lahat?” malungkot na tanong ni Jess sa ibang kabarkada.

Malungkot ang lahat. Nang biglang isang araw, habang papauwi si Mhar galing sa eskwela ay nakakita siya ng kumpulan ng kabataan at siya ay masayang nagtatakbo at sumigaw...

“Thank’s God, sinagot mo ang mga hinihiling ko.” 

Facebook Note

Ang batang si Anton...

by Elmar Cundangan on Monday, July 26, 2010 at 3:49pm

“Palimos po, ate... pambili lang po ng pagkain.” nagmamakaawang panghihingi ng limos ni Anton sa lugar na kanyang pinupuwestuhan.

Ang batang si Anton ay sampung taong gulang pa lamang. Siya ay madungis, mababo at payat na payat. Hindi siya nakatuntung sa eskwela, ito ay sakadahilanang sila ay kapos sa yaman. Ang kanyang ama na si Jose ay isang lansinggero at nalululong sa ipinagbabawal na gamut, ang droga. At ang kanyang ina namanna si Marie ay nahuhumaling sa paglalaro ng Madjong, Tong-its at ng kung anu-ano pang mga sugal at kadalasan ding nakikipag-tsismisan sa mga tsismoso’t tsimosa sa kanilang lugar.

Maagang gumigising si Anton saaraw-araw. Siya ay nagliligpit at nag-iinit ng tubig bago umalis ng bahay. Matapos iyon ay lalakad na siya at pupunta na sa kaniyang pwesto. Pagdating niya sa pwesto, siya ay naghalungkat ng basurahan at tiningnan kung mayroong mga pagkain doon na maaaring kainin. Pagkain na maaari niyang ipanlaman sa kaniyang t’yan. Matapos iyon ay nagmamadali siyang pumupuwesto sa kaniyang pwesto at nagsisimula nang manglimos. Hawak niya ang lata, at isinasahopd sa bawat taong nagdadaan sa kaniyang lugar. At sa pag-uwi niya, ang perang nalilimos niya ay ibinibagay niya sa kaniyang mga magulang.

Lumipas ang mag-hapon, oras na para umuwi si Anton. Pagod na pagod si Anton at ramdam niya na tapos na ang oras at maari na siyang maglaro at magpahinga. Dinatnan niya ang kanyang ama na umiinom mag-isa sa sala. At kakatapos lang din ni Jose na gumamit ng droga.

“Hoy Anton, nasaan ang kinita mo? Nakamagkano ka ngayong maghapon? Bumili ka pa ng isa pang alak sa kanto!” pasigaw tanong at pag-uutos ni Jose sa anak na si Anton.

“Ah... eh... tay, kakaunti lamang po ang kinita ko ngayon eh... sakto lamang poi to pangkain natin ngayong gabi tay.” malumanay na sagot ni Anton sa kanyang ama.

Kumulo ang dugo ni Jose, nagalit ito at ibinato sa batang si Anton ang bote ng alak na kakaubos lamang. Nagsimula ang ingay sa bawat sulok ng bahay nila Anton. Rinig na rinig ng buong barangay ang sigawan at iyakan sa loob ng bahay nila Anton. Binugbog ni Jose ang kanyang anak.

“Dumapa ka!” galit na wika ng ama ni Anton

“Tay! Tama na po...” nagmamakaawang wika ni Anton.

Nakalipas nag ilang minuto at tumahimik na ang paligid. Tanging busina na lamang ng sasakyan at ingay na lamanhg ng mga kapitbahay na lang ang naririnig sa palagid. Ngunit, hindi padin tumatahan si Anton.

Kinabukasan, kitang kita ang mga itim na marka sa katawan ni Anton. Nagtrabaho muli siya at kahit na ramdam niya ang sakit ay hindi niya ito iniinda. Lagi siyang namamalimos ng marami si Anton. Ngunit, hindi padin nawawala ang mga gawaing ginagawa ng mga ni Jose kay Anton. Binubugbog padin siya ng kanyang ama. At kung minsan naman ay ang kaniyang ina naman ang nambub ugbog sa kanya lalo na sa mga araw na talo siya (si Marie).

Isang araw muli na namang binugbog si Anton. Awang-awa ang mga kapitbahay niya. May isang nagmagandang loob. Tumawag ito sa mga pulis at agad-agad namang rumisponde nag mga pulis.

Maingay, kumakalabog at madaming mga tao ang nakiki-usyoso sa paligid. Dumating ang mga pulis at agad-agad nilang pinaligiran ang bahay nila Anton. Pinasok ng mga pulis ang bahay. At ang bumulaga sa mga pulis nang mapasok na nila ang bahay ay lalaking may hawak na kutsilyo at puno ng dugo ang mga kamay, at isang batang duguan na nakahandusay sa sahig. 

Facebook Note