by Elmar Cundangan on Monday, July 26, 2010 at 3:50pm
“Walang iwanan huh?!” malungkot na sambit ni Elene sa kanyang mga kaibigan.
Kakatapos lamang ng graduation ceremony sa nila Elena sa Mataas na Paaralan ng Masagana. Nag-iiyakan ang lahat ng kaniyang mga kamag-aral lalo na ang kaniyang mga kabarkada. At ito ay sa kadahilanang ramdam nila ang nalalabing mga oras nila na magkakasama. Alam na nila na sandali na lamang ang oras at magkakahiwahiwalay na sila, magkakaiba na sila ng eskwelahang papasukan at may ilan ding siguradong mapupunta sa ibang lugar.
“Hoy! Pwede ba kayo ngayon? Overnight naman tayo oh. Huling araw na natin na sigurado tayong sama-sama eh... sige na!” nagmamakaawang tanong at suhesyon ni Mhar.
Sumang-ayon ang lahat. Sinulit nila ang bawat segundong tumatakbo sa kanilang karimlan. Picture taking, tawanan at sama-sama silang nagkukwentuhan at nagkakantahan. Masaya man silang lahat bakas pa din ang kalungkutan sa mukha ng bawat isa.
Naglalaro ng spin the bottle ang magbabarkada, isa sa paraan para sila ay magkaparaanan, magkaalaman at magkaaminan. Nasiyahan ang mga magbabarkada, nag-aminan. Sila ay nakaramdam muli ng kalungkutan. Sa kadahilanang naiisip nila na ‘iyon ay mamimiss nila.
“Mga tol, huwag na nating isipin na magkakahiwahiwalay tayo, isipin natin na magkakasama tayo lagi. Walang iwanan nga di’ba?” sambit ni Mhar.
Natapos ang gabing iyon. nagdaan ang ilang araw at maging ilang linggo na din. At simula noon hindi na sila muling nagkasama-sama.
“Miss ko na sila. Nasaan na ‘yung kasunduan naming hindi kami maglilimutan at walang iwanan...”bulong ni Glanifer sa kanyang sarili habang iniisip ang kanyang mga kaibigan.
Text messages na lamng ang nagdudutong sa kanila. May pagkakataon mang silang magkasama-sama ngunit sila ay laging kulang. Nadoong hindi pinayagan ng magulang ang isang o kaya naman ay mayroong sakit. Nagpaplano sila ngunit hindi sila natutuloy dahil sa hindi nagkakasundo ang mga schedule nila. Hanggang dahil sa mga bagay na ‘yun ay hindi na sila nagkakasundo at nagkakataguan na sila ng sama ng loob at nagkakatampuhan. At dahil sa problemang yaon ay nagplano na sila na magkaroon sila ng open forum.
“Mga tol, mag-Open forum tayo.” suhesyon ni Che-Che
“Wish ko lang eh, makumpleto tayo.” patanliwas na sagot ni Aj
“Kaya ‘yan. Be optimistic!” positibong sagot naman ni Karla
Ikinalat nila ang suhesyon ni Che-Che. Ngunit ito ay pumalpak.
“Hay. kalian kaya tayo makukumpleto? Kailan kaya uubra ang lahat?” malungkot na tanong ni Jess sa ibang kabarkada.
Malungkot ang lahat. Nang biglang isang araw, habang papauwi si Mhar galing sa eskwela ay nakakita siya ng kumpulan ng kabataan at siya ay masayang nagtatakbo at sumigaw...
“Thank’s God, sinagot mo ang mga hinihiling ko.”
Kakatapos lamang ng graduation ceremony sa nila Elena sa Mataas na Paaralan ng Masagana. Nag-iiyakan ang lahat ng kaniyang mga kamag-aral lalo na ang kaniyang mga kabarkada. At ito ay sa kadahilanang ramdam nila ang nalalabing mga oras nila na magkakasama. Alam na nila na sandali na lamang ang oras at magkakahiwahiwalay na sila, magkakaiba na sila ng eskwelahang papasukan at may ilan ding siguradong mapupunta sa ibang lugar.
“Hoy! Pwede ba kayo ngayon? Overnight naman tayo oh. Huling araw na natin na sigurado tayong sama-sama eh... sige na!” nagmamakaawang tanong at suhesyon ni Mhar.
Sumang-ayon ang lahat. Sinulit nila ang bawat segundong tumatakbo sa kanilang karimlan. Picture taking, tawanan at sama-sama silang nagkukwentuhan at nagkakantahan. Masaya man silang lahat bakas pa din ang kalungkutan sa mukha ng bawat isa.
Naglalaro ng spin the bottle ang magbabarkada, isa sa paraan para sila ay magkaparaanan, magkaalaman at magkaaminan. Nasiyahan ang mga magbabarkada, nag-aminan. Sila ay nakaramdam muli ng kalungkutan. Sa kadahilanang naiisip nila na ‘iyon ay mamimiss nila.
“Mga tol, huwag na nating isipin na magkakahiwahiwalay tayo, isipin natin na magkakasama tayo lagi. Walang iwanan nga di’ba?” sambit ni Mhar.
Natapos ang gabing iyon. nagdaan ang ilang araw at maging ilang linggo na din. At simula noon hindi na sila muling nagkasama-sama.
“Miss ko na sila. Nasaan na ‘yung kasunduan naming hindi kami maglilimutan at walang iwanan...”bulong ni Glanifer sa kanyang sarili habang iniisip ang kanyang mga kaibigan.
Text messages na lamng ang nagdudutong sa kanila. May pagkakataon mang silang magkasama-sama ngunit sila ay laging kulang. Nadoong hindi pinayagan ng magulang ang isang o kaya naman ay mayroong sakit. Nagpaplano sila ngunit hindi sila natutuloy dahil sa hindi nagkakasundo ang mga schedule nila. Hanggang dahil sa mga bagay na ‘yun ay hindi na sila nagkakasundo at nagkakataguan na sila ng sama ng loob at nagkakatampuhan. At dahil sa problemang yaon ay nagplano na sila na magkaroon sila ng open forum.
“Mga tol, mag-Open forum tayo.” suhesyon ni Che-Che
“Wish ko lang eh, makumpleto tayo.” patanliwas na sagot ni Aj
“Kaya ‘yan. Be optimistic!” positibong sagot naman ni Karla
Ikinalat nila ang suhesyon ni Che-Che. Ngunit ito ay pumalpak.
“Hay. kalian kaya tayo makukumpleto? Kailan kaya uubra ang lahat?” malungkot na tanong ni Jess sa ibang kabarkada.
Malungkot ang lahat. Nang biglang isang araw, habang papauwi si Mhar galing sa eskwela ay nakakita siya ng kumpulan ng kabataan at siya ay masayang nagtatakbo at sumigaw...
“Thank’s God, sinagot mo ang mga hinihiling ko.”
Facebook Note
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento